Poznań to fascynujące miasto, szczególnie dla wrocławian. Tak blisko, a tak inaczej… Wycieczka tam w latach osiemdziesiątych to było to! Przystrzyżone trawniki, klomby, targi, które na dziecku robiły piorunujące wrażenie, kawiarnie, ogólne wrażenie dopieszczenia. Wrocław był wtedy prowincją z raczkującą samoświadomością. Ale minęły lata dziewięćdziesiąte i młodszy brat jakoś sobie poradził. Nie zmienia to faktu, że ciągle lubi się ze starszym porównywać. A to że ma lepsze uczelnie, a to przychód na głowę, wyższą pozycję w rankingu miast itd. Daleki jestem od użycia słowa “kompleks”, znacznie chętniej mówiłbym o “złożonej bliskości” lub “czułej, braterskiej rywalizacji”.

By jakoś radzić sobie z tą skomplikowaną relacją, we Wrocławiu ochoczo powtarza się znane powszechnie i niekoniecznie przynoszące chwałę opinie o poznaniakach. Sam ulegam tej tradycji z niekłamaną radością. Ostatnio jednak pewna przesyłka wystawiła moje przekonanie o nadmiernej, wielkopolskiej oszczędności na próbę. Oto bowiem  blogerska paczka dotarła do mnie z Poznania. I, o dziwo, nie znalazłem w środku wodnego roztworu trebbiano, ale aż dwie dobre flaszki. W dodatku dostałem je od najprawdziwszego Mikołaja, a nie od… Jak oni go nazywają? Gwiazdora?

Mikołaj prowadzi ciekawego bloga Italianizzato, który serwuje recenzje włoskich win oraz ciekawostki i przepisy z Italii. Ale nie każdy wie, że robi też autorskie cydry. I właśnie jeden z nich dotarł do mnie w paczce. Muszę przyznać, że nie znać w nim oszczędności – ma ładny, miedziano-miodowy kolor, mętność, hojny aromat z nutami lipowymi i wytrawne, ale mięsiste usta. Nie jestem specjalistą od cydrów, ale ten bardzo mi smakował.

Jakby tego było mało, dostałem jeszcze rioję i to nie byle jaką, bo Coto de Imaz Reserva 2008 od El Coto de Rioja, czyli jedną z najczęściej spotykanych rioch na hiszpańskich półkach, u nas dostępną m.in w El Catador. 17 miesięcy w amerykańskiej beczce nie pozostało bez wpływu na aromat, ale po pierwszym uderzeniu waniliowo-likierowym czuć też dojrzałe śliwki i wiśnie. W ustach jest znacznie lepiej – jest i kwasowość, i wiśnia, i porządne taniny (przysiągłbym, że z winogron, nie z dębu). Jest też trochę marmolady, ale na szczęście kompletnie pozbawionej słodyczy. To może być dobre wino na święta, godzące frakcje rodziny ortodoksyjnie rozkochane w beczce i te, które za ładny owoc i wigor przymkną oko na tradycjonalistyczny styl.

Na koniec miał być dowcip o tym, jak zapobiegliwi poznaniacy zabezpieczają się przed gośćmi, którzy mogliby nazbyt szybko opróżnić ich butelki, ale po tak miłej niespodziance niech pozostanie w sferze domysłów. Wielkie dzięki za obydwie flaszki i wesołych świąt dla reszty blogerów.

Swoje prezenty recenzują także: Winniczek, Winiacz, Nasz Świat Win, Italianizzato, Pisane Winem, Winettoo, Jongleur, Do Trzech Dych i Czerwone Czy Białe.

Tagi: Hiszpania, Poznań, rioja, tempranillo